Kliknij tutaj --> 🐉 dziwne stworzenia w lesie

Walter - postać ekskluzywna dla Don't Starve: Razem. Została wprowadzona 15 czerwca 2020. "Poszukując odpowiedzi na dziwne i niewyjaśnione pytania, Walter nagle znalazł się zagubiony i samotny w miejscu, którego istnienia nie mógł sobie nawet wyobrazić. Na szczęście nie pozostanie sam na długo. Z wiernym przyjacielem u boku nawet niezłomny Pionier Pinetree czuje się 2022-10-28 - Explore Emilia's board "Dziwne stworzenia" on Pinterest. See more ideas about magiczne stworzenia, fantastyczne stwory, mityczne stworzenia. Anonimowe raporty mieszkańców USA. W latach 90., kiedy był dzieckiem, mieszkał w północno-wschodniej Arizonie, 5 mil od rezerwatu Indian Navajo w Winslow.„Mówienie o Skinwalkers (pół-człowieku-pół-zwierzęciu z legend rdzennych Amerykanów) było ogromną częścią kultury miejscowej ludności. Garten of Banban Rozdział 4 kolorowanki stanowią bramę do ekscytującego wszechświata stworzonego przez Euphoric Brothers. Zaangażując się w te kolorowanki, możesz wyruszyć w wizualną podróż po opuszczonym przedszkolu, spotkać dziwne stworzenia i tchnąć życie w pikselowy styl artystyczny. GBcoloring, marka zaangażowana w Prorok Eliash (21) Stworzenie świata Kolorowanki. Darmowe kolorowanki do wydruku o różnorodnej tematyce, które możesz wydrukować i pokolorować. Site De Rencontre Comment Savoir Si Je Lui Plait. Lasy już od dawna były dla wielu uosobieniem zła i czegoś groźnego, czegoś bliżej nieokreślonego. To tam mieszkają dziwne stworzenia i ludzie chcący skrzywdzić każdego, kto stanie na ich drodze. Wspomnijmy film ‘‘Droga bez powrotu’’ czy ‘‘Eden lake’’ przepełnione takim właśnie obrazem, ale czy rzeczywiście to jest prawda i tego typu miejsca mogą istnieć w rzeczywistości? Odpowiedz, może być tylko jedna, oczywiście, że tak. Można tutaj wymienić nawiedzone domy, cmentarze, obrazy czy właśnie lasy. Dziś przyjrzymy się bliżej miejscu o nazwie Hoia Baciu. Jest to las znajdujący się w Transylwanii, przez wiele osób określany mianem transylwańskiego Trójkąta Bermudzkiego, a wszystko, dlatego że na jego obszarze dochodzi do zjawisk, których nie można wytłumaczyć w sposób ściśle naukowy. ZAMEK DRAKULI TRANSYLWANIA W Hoia Baciu odnotowano między innymi spotkania z Niezidentyfikowanymi Obiektami Latającymi, do takiego spotkania doszło, chociażby w roku 1968, kiedy to udało się kilku turystom wykonać zdjęcia dziwnego statku powietrznego, unoszącego się nad lasem, ostatecznie obiekt wzbił się wysoko, po czym znikł w chmurach, całemu zajściu towarzyszyły zjawiska świetlne. Nie mniej jednak, na przełomie upływających lat, świadkowie opowiadali o licznych obiektach latających często przypominających kształtem człowieka, wspominano nawet o Draculi, który ma zamieszkiwać ten las. Las Hoia Baciu skrywa także, liczne dziwne ślady odciśnięte w ziemi. Z wielu opowiadań osób, które przebywały na terenie lasu, wynika, że w różnych sytuacjach można było dostrzec tajemnicze zarysy twarzy, czy to w zaroślach, czy między drzewami. LAS HOIA BACIU SURREALISTYCZNIE Relacje różnią się w szczegółach, zwłaszcza, co do opisu twarzy, jednak znaczna większość świadków uważa, że ktoś lub coś ich obserwowało. Osoby te wspominają również o odczuciu czyjejś obecności, jak gdyby ktoś trzymał ich za ramię. Oczywiście można to tłumaczyć autosugestią, ale można też uwierzyć, że faktycznie coś w tym lesie żyje. Po opuszczeniu Hoia Baciu, u części turystów występują dziwne dolegliwości, głównie bóle głowy, czy zaczerwieniona skóra. W 2007 roku doszło do dziwnego i niepokojącego wydarzenia, grupa turystów przyciągniętych właśnie legendą Hoia Baciu, przyjechała do Transylwanii, by na własnej skórze poczuć prawdziwość wieloletnich doniesień o nadprzyrodzoności tego miejsca. Co ciekawe, grupka licząca sześć osób o zmierzchu udała się w głąb lasu, pomimo licznych ostrzeżeń ze strony tutejszych mieszkańców. Wszystko wydawało się przebiegać normalnie, jednak po powrocie do motelu, jedna z osób zaczęła zdradzać niepokój, osoba ta uważała, że ktoś stoi za oknem i ją obserwuje, mimo iż pokój ten znajdował się na pierwszym piętrze i nikt inny nie widział owej ukazującej się postaci. Drugiego dnia, grupka poszukiwaczy przygód opuściła las Hoia Baciu, niestety byli już innymi ludźmi, a przynajmniej jedna osoba, która jak relacjonują mieszkańcy, postradała rozum. Cała sprawa została szybko wyciszona, ponieważ jak twierdzi tutejsza policja, dzięki temu udało się uniknąć niepotrzebnego rozgłosu. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku grupa uczonych na czele z Adrianem Patru, chcąc rozwikłać zagadkę tajemniczego lasu, postanowiła przeprowadzić liczne badania po to, by uzyskać jakieś odpowiedzi. Hoia Baciu – konkluzje były jednoznaczne Zjawiska, do których dochodzi na terenie Hoia Baciu, mogą mieć ścisły związek z równoległą rzeczywistością, która w bardzo silny sposób oddziałuje na ten obszar. Uznano także, że Hoia Baciu to niezależne zjawisko, które ma zdolność wpływania na człowieka, na jego ciało i umysł. To także miejsce, w którym dochodzi do manifestacji różnego rodzaju ukrytych sił czy też energii. Innymi słowy, las położony w Transylwanii jest miejscem, gdzie praktycznie wszystko może się wydarzyć, począwszy od obserwacji UFO, poprzez manifestację dziwnych twarzy a skończywszy na dolegliwościach takich jak bóle głowy czy nawet choroba psychiczna. Na koniec należy także wspomnieć o świetlistych punktach, które często są widziane w lesie. Jest to grupa kilku jasnych punkcików, które przeważnie występują w grupie. Część mieszkańców pobliskich terenów uważa, że nie jest to UFO, ale są to spotkania ludzi, których pochodnie emitują ów blask. Rzekomo na terenie Hoia Baciu dochodzi do spotkań ludzi, odprawiających tajemne obrzędy, czego skutkiem jest właśnie dziwne zachowanie lasu. W ten sposób ci ludzie podtrzymują moc Hoia Baciu, a co za tym idzie, podtrzymują także finansowe korzyści, jakie płyną z legend i opowieści o tym rejonie. Można powiedzieć, że czegóż to się nie zrobi dla turysty, jednak powstaje pytanie, czy warto? Czasem jednak takie małe miasteczka, z regionalną kulturą i pozornie sielskim życiem, kryją mroczne sekrety. WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI Komentarze 1. „Potwór” znaleziony na plaży w Nowym Jorku Dziwnego stwora znalazła lokalna młodzież, zrobiła mu zdjęcia i sprzedała lokalnej gazecie. W związku z tym, że znaleziono go w pobliżu Plum Island Animal Disease Center (Centrum Chorób Zwierząt Wyspy Plum), od razu powstały teorie, że rząd robi dziwne eksperymenty. Inni myśleli, że jest to pies lub żółw, jednak ten drugi nie ma zębów. W tym samym miejscu po jakimś czasie znaleziono zwłoki innego, podobnego stwora. Powstała nawet specjalna strona internetowa gdzie zapisywane są takie przypadki. Według Larry'ego Penny, dyrektora ds. zasobów naturalnych East Hampton uważa, że znaleziony zdechły "potwór" to rozkładające się zwłoki szopa pracza. 10 grudnia 2010 roku telewizja NBC pokazała na antenie zdjęcie, które zostało zrobione przez jednego z myśliwych w lesie w mieście Berwick. Widzimy na nim chude, zwinięte w kłębek stworzenie. Najbardziej przerażające są jednak jego oczy. Do tej pory nikt nie rozwiązał tej zagadki, jednak wielu uważa, że jest to po prostu stwór stworzony w... Photoshopie. Inni z kolei są przekonani, że to coś jak zombie. Przejdź dalej 3. Dziecko kosmitów z Metepec 11 maja 2007 roku farmer z Metepec w Meksyku znalazł dziwne stworzenie w stalowej pułapce na szczury. Z jego relacji wynika, że trzykrotnie, na dłuższy czas zanurzał je wodzie, aby je zabić. Stworzenie ma około 70 cm długości i długą głowę, co od razu nasunęło na myśl lokalnym mieszkańcom, że mają do czynienia z... dzieckiem kosmitów. Jakiś czas po zabiciu stworzenia Mario Moreno Lopez zginął w pożarze, co doprowadziło entuzjastów UFO do przekonania, że z pewnością kosmici dokonali na nim zemsty. Zwłoki dziwnego stwora badane były przez wielu naukowców, powstały o nich nawet programy telewizyjne np. na History Channel. Wiadomo, że zęby stworzenia nie są zakorzenione w taki sam sposób jak ludzkie. Ponadto według naukowców ma unikalny rodzaj tkanek. 4. Gollum lub „gumowy 17 września 2009 roku czterech nastolatków spędzających czas w Cerro Azul w Panamie sfotografowało coś, co opisywali jako „gumowy Chłopcy przekazali, że dziwne stworzenie wybiegło z jaskini i zaczęli je gonić, rzucając w nie kamieniami, aż nie zabili potwora. Brytyjskie tabloidy od razu nazwały go „Gollum” od stworzenia z „Władcy Pierścieni”. Po tym, jak największe telewizje, jak CNN pokazały zdjęcia, okazało się, że opowieść nastolatków to kłamstwo, a „potwór” to prawdopodobnie rozkładające się zwłoki leniwca. Jako że zalewała je woda, zwłoki były opuchnięte i pozbawione futra. 5. Dziwne stworzenie z Tajlandii W 2007 roku w sieci pojawiła się seria zdjęć z ceremonii przeprowadzanej przez mieszkańców tajlandzkiej wioski. Według niektórych internautów był to pogrzeb jakiejś „istoty pozaziemskiej”. Inni pisali z kolei, że tajlandzcy wieśniacy czczą to stworzenie jako bóstwo. Okazało się, że w rzeczywistości stworzenie przedstawione na zdjęciu to... zdeformowana krowa. Mieszkańcom przypominała ona człowieka do tego stopnia, że nadali jej boskie cechy i nie chcieli jej zjeść. Zamiast tego, odprawili specjalną ceremonię... Przejdź dalej 6. Dziwne stworzenie, które żyło przez 8 dni Podczas wakacji w Concepcion w Chile Julio Carreno znalazł 1 października 2002 roku w krzakach maleńkie, humanoidalne stworzenie mierzące 7,2 cm. Miało dużą ludzką głowę, przypominającą ludzką. Według mężczyzny otworzyło skośne oczy i żyło przez 8 dni. Miało też paznokcie. Według rodziny stworzenie mogło umrzeć, ponieważ trzymali je w zamkniętym opakowaniu w lodówce. Pojawiły się spekulacje, że jest to płód dzikiego kota albo oczywiście... dziecko kosmitów. Zwłoki badali weterynarze z Santiago, którzy wciąż są podzieleni co do tożsamości stworzenia. Wiadomo, że nie był to ani płód ani szczątki kota. Niektórzy wierzą, że może to być oposek, pospolite zwierze z Chile, jednak do tej tezy stworzeniu brakuje szpiczastych zębów lub ogona. Źródło: YouTube / LiveScience 7. Gigantyczny dzik 3 maja 2007 roku 11-letni Jamison Stone zastrzelił ogromnego dzika, który ważył około 477 kilogramów i mierzył około trzy metry. Chłopak strzelił do zwierzęcia osiem razy, po tym, jak gonił go przez trzy godziny. Kiedy dzik w końcu padł, aby wyciągnąć go z lasu, trzeba było ściąć kilka drzew. Głowę dzika rodzina zatrzymała jako „trofeum”, a z mięsa zrobili kiełbasę. Stone nie cieszył się jednak długo sławą. Otrzymał liczne groźby śmierci za doprowadzenie zwierzaka do długiej i bolesnej śmierci. 800 osób podpisało petycję wzywającą organy ścigania do tego, aby 11-latek poniósł karę za okrucieństwo wobec zwierząt. 8. „Orientalne Yeti” W kwietniu 2010 roku grupa myśliwych schwytała bezwłosego ssaka, podobnego do oposa. Stworzenie stało się sensacją w mediach i nazwano je „Orientalnym Yeti”. Badaczka Loren Coleman, odrzuciła jednak tezę o yeti, podkreślając, że „jeżeli prasa azjatycka będzie używać tej nazwy wobec każdego niezidentyfikowanego stworzenia, to będzie to zamulało wody kryptozoologii”. W jej opinii był to w rzeczywistości łaskun palmowy z poważnym przypadkiem świerzbu. Zwierzaka wysłano do Pekinu w celu zbadania jego DNA. Wyników nigdy nie opublikowano. Przejdź dalej Chcę zobaczyć lisa, a to on nie spuszcza mnie z oczu. Bo też śmierdzące mydłem stworzenie nie ma wielkich szans w zabawie w podchody z inteligentnym mówią, że kiedy biegnie truchtem, łapa w łapę, to sznuruje. Tamtego ranka sznurował w poprzek łąki, tuż obok stojącego spokojnie żurawia. Szedł w tylko sobie znanym celu, z nosem przy ziemi. A ptaszysko nawet się nie mniej więcej godzinę później, przysiadł po drugiej stronie bagna, trochę jak pies. We wczesnym słońcu zalśniło jego rude futro z białym krawatem pod szyją. Znowu mnie nie widział, choć pewnie doskonale zdawał sobie sprawę, że gdzieś w pobliżu jest to dziwne dwunogie stworzenie, które śmierdzi mydłem, pastą do zębów, kawą i papierosami. Patrzył to w lewo, to w prawo. I zniknął, niczym postanowiłem go wytropić. Zasadzić się, znaleźć jego norę. Zobaczyć, jak wychowuje młode, którędy chadza na polowanie i co przynosi w nie wiedziałem, że zacznę zabawę w ciuciubabkę, w której, ślepy i głuchy, sam siebie postawię na przegranej pozycji. Bo bezczelny spryciarz będzie zostawiał mi tylko czarne bryłki, pełne mysiej albo zajęczej rozgrzebywanie pozwala wejrzeć w menu rudego drapieżnika. Zwraca też uwagę mężczyzny przejeżdżającego na traktorze. Spojrzenie rolnika. Ogrom jego zdumienia. Powie potem do żony: Widziałem dorosłego faceta z lornetką rozgrzebującego kupę na skraju nie wyprzedzajmy faktów. W kwietniu zacząłem wstawać o świcie i łazić po łąkach, zagajnikach i bagnach w poszukiwaniu lisiej sobie kropki rysujęLudzie pozostawiają znaki: teren prywatny, wstęp wzbroniony. W miejscowościach wypoczynkowych to norma. Niepodzielona przez letników ziemia jest jakby niczyja, więc bez wyrazu i wartości. Charakteru nabiera dzięki tabliczce. Tak jak u lisów: bryłkowate tablice ostrzegawcze znajduję na kamieniach, pniakach po ściętych drzewach, na pagórkach, zazwyczaj w dobrze widocznych, odsłoniętych teren prywatny ma od 1 do 10 km kw. Kupuję więc dokładną mapę, w nadziei na to, że uda mi się odtworzyć zakres terytorium mojego rudego kolegi, z którym tak rzadko się widuję. Jedna kupa, druga kupa, trzecia kupa, po jakimś czasie kropki na mapie składają się na bezkształtną chmurę, bez zarysów jakichkolwiek Co oznaczają te kropki? - zapytał mnie ostatnio kolega, żaden przyrodnik, korporacyjny mieszczuch Aaa nic... Tak sobie rysuję, zwyczajne kropki... - co miałem powiedzieć?Tak czy inaczej, sposób z mapą - do niczego. Nic z tego nie wynikło. Kupy są jamniczkaPoranek, słońce już rozbudziło wszystko dokoła, a ja czuję się jak karetka pogotowia na sygnale w korku przed szpitalem wojewódzkim w Gdańsku. Wojskowa kurtka i spodnie w kamuflaż wydają się w tym momencie groteskowo bezużyteczne, bo jakiż to kamuflaż, jeśli stojąc na wzniesieniu, jestem widoczny na kilometr, a wiatr swobodnie roznosi mój zapach po tu nagle z wysokiej trawy zrywa się sarna i gna przed siebie w stronę młodnika. Koza to jest, czyli inaczej siuta - samica sarny. Tu mała dygresja: sarna to nie jest żona jelenia (jak się wielu dorosłym i światłym skądinąd ludziom wydaje), tylko osobny gatunek zwierzęcia. Żona jelenia to łania, a mąż sarny - inaczej kozy, to kozioł lub o to. Stoję i patrzę na uciekającą przede mną siutę i widzę, że coś z nią jest nie tak. Prawa tylna noga (czyli tzw. cewka), zwisa jej bezładnie i majta się podkurczona. Żałosny widok cierpiącego mogło się stać? Kto mógł ją tak okaleczyć? Gdyby były tu wilki, można by przeciwko nim wystosować akt oskarżenia, choć byłby dość absurdalny. Wilki okaleczoną sarnę ze smakiem by drapieżników zdolnych okaleczyć dorosłą sarnę tu nie ma. To znaczy - są. Ludzie, uzbrojeni w sztucery. Albo ich kiedy tak patrzyłem na biedne zwierzę, przypomniało mi się, co czytałem ostatnio na forum dla myśliwych, na stronie "Łowcy Polskiego". Rzecz będzie o wstępu: lisy budują nory albo zajmują je po borsukach, potrafią nawet dokonać eksmisji borsuka, jeśli im się jego nora spodoba, a nie będzie chciało się rudym spryciarzom kopać swojej własnej. Nory mają kilka metrów głębokości, zdarza się, że prowadzi do nich kilka forum, w poście zatytułowanym "Noworoczne norowanko", pisze myśliwy o tym, jak 30 grudnia idzie przez las i nagle: "przykucnąłem ze zdziwienia - po ścieżce w moim kierunku sznuruje lis. Odbezpieczyłem dubeltówkę i wypaliłem. Odłamkowy pocisk mimo że dosięgnął celu, nie unieruchomił go".Myśliwi nie używają czasownika: "zabić". Na tym kończy się pierwsza część opowieści. Ranny lis uciekł, i pisze dalej: "Historia powtórzyła się w czwartek: pozostały tylko drobne kropelki farby [krwi - red.] na sfarbowanym tropie. Wróciłem po jamnika - zawzięcie ruszył po tropie i wparował za lisem do nory".Myśliwy musiał coś załatwić w mieście. Zostawił psa w norze i pojechał. Wrócił po godzinie. Psa ni widu, ni słychu. Jego pan posiedział więc przed norą. Zaczęło się zmierzchać. W końcu: "Jamniczka wyjechała z nory. Była oblepiona błotem, jakby wyszła z błotnistej kąpieli. Być może chciała wyciągnąć zdławionego lisa na zewnątrz? Tego się nie dowiem".Jakże ciekawa przygoda spotkała tego myśliwego na łowieckim szlaku. Zadowolony z siebie człowiek nie zaprząta sobie głowy losem dwóch lisów, jednego postrzelonego, drugiego dodatkowo pogryzionego przez psa. Pewnie zdechły. Grunt, że dzielna jamniczka, cała i zdrowa, zdołała otrząsnąć się z myśli przyszły mi do głowy, kiedy patrzyłem na sarnę z potwornie dyndającą nogą, przebiegającą akurat obok myśliwskiej ambony, która wyłożona jest siankiem, żeby było łowczemu wygodnie. Na drzwiczkach kłódeczka i zakaz wstępu. Zakazy niekiedy są po to, żeby je łamać. W środku ciepluchno i przytulnie. Chybiony strzał? Kto by tam ganiał za sarną po lesie. Sama zdechnie. Wejdą pod muszkę i jeszcze jedno: pod wpisem myśliwego, dzielnego pogromcy lisów, był taki komentarz: "Jesteś jak ten koleś, co kotem o ścianę rzucał. Sfilmować trzeba było i na youtube dać".Romantyczny desperataTydzień później wracałem z bezskutecznego, jak zwykle, porannego poszukiwania rudego przyjaciela. Przechodziłem koło bagna. Pójdę brzegiem, pomyślałem, jest błoto, może będą tropy. Idę, a tu rumor. Jedna druga, trzecia. Może czwarta? Pewności nie mam. Spłoszyłem sarny, było już dość późno, więc pewnie odpoczywały po śniadaniu w tzw. ostoi dziennej (zwykle sarny spędzają tam dzień, codziennie mniej więcej w tym samym miejscu).Spłoszona sarna ucieka. Jednak często po chwili zatrzymuje się i w bezpiecznym miejscu, z ukrycia, obserwuje intruza. Te jednak odbiegły na wyjątkowo krótki dystans. Padłem więc w błoto, znieruchomiałem i czekam. Czuję, jak woda zaczyna przesiąkać przez kurtkę. To jednak przestaje mieć znaczenie, bo widzę, że rogacz, zostawiwszy za sobą dwie albo trzy siuty, powoli, acz konsekwentnie zbliża się do mnie. Nie ucieka, tylko dość szerokim kołem obchodzi mnie od drugiej strony, jakby od moich pleców. Spogląda na mnie raz po raz. Coś ode mnie chce, tylko co? Czyżby chciał mnie nadziać na te swoje różki - parostki? Będę pierwszym człowiekiem na Ziemi, który został zaatakowany i zabity przez sarenkę?A on idzie dalej ku mnie. Ja leżę, wygięty (obszedł mnie i już jest tam, skąd przyszedłem, a ja staram się nie spuścić go z oczu). I tak mierzymy się wzrokiem, on stoi, ja leżę w błocie, naprzeciw siebie w odległości około trzydziestu metrów. Minuta, dwie, trzy, pięć."Dziękuję za pokaz, bardzo z ciebie okazały rogacz, pozwolisz jednak, że teraz już będę spadał, bo mi kurtka namokła" - postanawiam wstać. Wstaję, a on daje susa w bok. Zza krzaka, spośród liści dostrzegam te jego wielkie czarne oczęta zwane świecami. No to ja plecami do niego i robię dwa kroki w stronę, w którą szedłem, zanim wykonałem pad w tu nagle, jakby ze wszystkich stron:- Gdzie leziesz? Wypad mi stąd! Wynocha! Ani kroku dalej!Beczał rogacz, cały czas w tych krzaczorach, przeraźliwie i brzydko. Wrzeszczała sójka, która nagle znalazła się nad moją głową. Na domiar złego zaczęły, gdzieś zupełnie niedaleko, wyzywać mnie od najgorszych żurawie. Stanąłem jak No dobra, już dobra, sorry, czego się tak wydzieracie? - powiedziałem im wszystkim, i gospodarz gościa wyprasza, to trzeba się szybciutko, omijając mnie szerokim łukiem, wrócił na swoje miejsce. Za nim jego siuty. Nie minęła minuta, kiedy wszystko wróciło do normy - czyli do momentu sprzed pojawienia się dziwacznej dwunogiej potem myślałem nad tym dziwnym zachowaniem saren. Czyżby gdzieś tam przede mną, było ukryte koźlątko, które jeszcze nie potrafiło przede mną uciec? Sarny zostawiają swoje bezzapachowe młode w zaroślach, krążą wokół, pilnując ich, podchodzą tylko na karmienie. Wszystko dla pierwszy tydzień maja. Koźlątko, jeśli by przyszło na świat, to dosłownie "przed chwilą".Czy bohaterski rogacz wystawił mi się, żeby odciągnąć moją uwagę? Czy, kiedy zobaczył, że nie idę w jego stronę, tylko w przeciwną, zaczął beczeć, co zaniepokoiło sójkę, żurawie - i stąd cała awantura?Jeśli tak, to jego zachowanie było co najmniej dziwne. Rogacze nie biorą udziału w wychowywaniu potomstwa. Nie są stałe w uczuciach, zwijają interes zaraz po tym, jak zrobią swoje, idą szukać gdzie indziej koziego szczęścia. Czy więc ten rogacz to był jakiś wyjątek, bohaterski romantyk-desperata?Wszystko to pozostanie zagadką. Bo oczywiście mógłbym wrócić na miejsce, wbrew protestom kopytnych i skrzydlatych krzykaczy, i sprawdzić, cóż to jest za skarb, którego tak skrupulatnie strzegły. Jeśli moje podejrzenia potwierdziłyby się, miałbym świetną fotkę. Naraziłbym jednak wtedy koźlątko na porzucenie i pewną wyskakuje z bańkiJeszcze następnego dnia jedna rzecz nie dawała mi spokoju: dlaczego natychmiast po sygnale, jakim rogacz zaalarmował otoczenie, odezwały się żurawie? To, że sójka zaczęła drzeć dzioba, to nic nadzwyczajnego. Ale co tam robiły żurawie? Zważywszy na to, że działo się to tuż obok bagna, odpowiedź może wydawać się pójść - i sprawdzić, co w trzcinach piszczy... Albo nie tyle piszczy, co skrzypi. Pokrzękuje, jak w zapomnianym przysłowiu zwiastującym wiosnę: "Na św. Józefa chłop wołami pochęka, a żuraw sobie pokrzęka". I choć trudno powiedzieć, co znaczy pochękiwać (wołami), to pokrzękiwanie jest oczywiste dla kogoś, kto słyszał kiedykolwiek głosy dusz utrapionych. Czyli żurawi klangor. Dla mnie to jakieś upiorne podobne wrażenia mieli nasi praojcowie. Bo odlatujące jesienią Drogą Mleczną żurawie przenosiły na skrzydłach ludzkie dusze do Niwy, do samego Światowida, gdzie rośnie Drzewo Wyraj, co ma tysiąc splątanych pni, a z każdego pnia wyrasta jeszcze tysiąc jednak słowiańską mitologię i wróćmy na ziemię. Jeszcze niedawno żuraw był ptakiem rzadkim. Dziś jest ich coraz Puchalski, ojciec chrzestny polskich przyrodników-fotografów, spędził wiele dni na poszukiwaniu żurawiego gniazda. Opisywał drogę przez bagna, bo tylko na niedostępnych dla ludzkiego oka, bagiennych terenach żurawie klecą swoje gniazda z butwiejących gałązek. "Szukaliśmy ich już od tygodnia, nie szczędząc wysiłków i uciekając się do najrozmaitszych podstępów". A jak już znalazł gniazdo z jajami - cóż to była za przygoda, jakież to było przeżycie... I jakie rozczarowanie, gdy okazało się dzień później, że jaja pożarł to jako dziecko, z wypiekami na twarzy. A teraz dochodzący z bagna potępieńczy wrzask żurawia nie dawał mi z jednej strony przylega do zalesionego wzniesienia. Jeśli chcieć z góry lustrować przez lornetkę podmokły teren, będąc samemu niezauważonym, to ten zalesiony pagórek będzie miejscem wprost za krokiem, w idealnej ciszy. Uważne sprawdzanie miejsca, w którym chce się postawić stopę. I tak, metr po metrze, do prześwitu, za którym...Jakaś biało-szara bańka na stosie gałązek. Jak na dłoni. Jak w przyrodniczym filmie produkcji BBC. Biało-szara bańka leży nieruchomo. Nie przypomina ptaka, tym bardziej smukłego minuty - pierwsza, druga, trzecia. Z białej bańki nagle wyskakuje długa szyja. Przysypiającą o poranku mamę (albo tatę - żurawie łączą się w pary na całe życie i po równo dzielą obowiązkami gniazdowymi) coś zaniepokoiło. Czy to ja?Przyznam się: po sto czterdziestym drugim ukąszeniu komara ruszyłem się, żeby krwiopijcę uśmiercić zasłużenie. Teraz, nie chcąc spłoszyć troskliwego rodzica, cichutko wycofywałem się ze swojej się. Przez najbliższe tygodnie będę mógł patrzeć, jak dorastają młode żurawie. Jak na dłoni, jak na filmie to i wredneA co z lisem? Kilka wypraw i tylko jedno mignięcie rudej kity. Zawsze rano, kiedy przechodzę błotnistą po deszczu i piaszczystą w słońcu drogą tuż obok łąki, nie ma na niej tropów. A kiedy tą samą drogą wracam - już są. W ten sposób dowiaduję się, że przedmiot mojego tropienia, chytrus jeden, za każdym razem idzie za mną. To kto tu kogo tropi?Napisałem: chytrus. Mógłbym napisać jeszcze: podstępny morderca drobiu. Zwierzak sprostowania nie zażąda. Węch może ma dobry, ale czytać nie umie. Umie natomiast zadusić kilka kur w kurniku. Słyszy taki gospodarz rwetes, chwyci widły i leci ubić szkodnika. Zastaje pole bitwy - pięć kur się: wpuścić lisa do co zabijał aż pięć kur? I tak by tylu nie zjadł. Wniosek: urodzony morderca. Zabija dla przyjemności zabijają tylko ludzie. Budują sobie nawet w tym celu wygodne budki w lesie. A lis buduje nory, nie jedną, a kilka. I z natury, jak każde inteligentne zwierzę, jest dość leniwy. Jak już dostanie się do jedzeniowego Eldorado, to chce zrobić zapasy i schować je potem do swoich kilku nor. W ten sposób ma urlop od polowania na jakiś czas. Gdyby gospodarz dał mu godzinkę na to, żeby zaduszone kury wyniósł z kurnika, nie zastałby po tym czasie - poza piórami, żadnych śladów jednak nie jest w stanie zmienić czarnego pijaru, jaki to zwierzę musi znosić. Wiadomo przecież - jak rudy, to i chytruskaWracając zaś do samego tropienia - po etapie badań laboratoryjnych na skraju drogi przyszedł czas na badania terenowe. Przydałoby się go w końcu tym celu pojadę do budowlanego marketu, kupię metrową rurę kanalizacyjną. Potem do mięsnego, karkówkę wystawię na słońce, żeby nabrała odpowiednio smakowitego potem, jeszcze przed świtem, przeciągnę smakołyk po trawie przez łąkę, od miejsca, w którym znajduję lisie tropy, do miejsca, które będzie dobrze widoczne z mojej kryjówki. Wkopię rurę pionowo, tak żeby jeden jej wylot wystawał na zewnątrz, i wrzucę mięsko do środka. Bo gdyby nie rura, mój kolega zaraz by posiłek zabrał, śmignął kitą i tyle bym go widział. A tak to będzie musiał będę czekał. Zobaczymy, kto kogo przechytrzy, lisku jeden ty!Czyja to jest łąka?Ostatnio ktoś mnie zapytał, wskazując na łąkę za oknem:- Czyja to jest łąka?Szczerze powiedziawszy, nie mam pojęcia, kim jest człowiek, którego czasem w oddali widuję, jak wypasa na niej Czyja to jest łąka? - powtórzyłem przeciągle pytanie, zyskując czas na zastanowienie. Spojrzałem za okno. Żurawie bagno, droga, na której znajduję lisie tropy, ostoja saren w Nie wiem - powiedziałem. Algarve to wysunięta najbardziej na południe część Portugalii i jedno z najbardziej nasłonecznionych miejsc Europy Region słynie z otoczonych klifami długich piaszczystych plaż uważanych za najpiękniejsze na naszym kontynencie Wielbiciele natury i aktywnego wypoczynku znajdą tu wspaniałe rezerwaty przyrody, trasy piesze, rowerowe, a także liczne pola golfowe Temperatura powietrza latem sięga około 30 stopni, a wody – 25 stopni W sezonie ściągają tłumy turystów – szczególnie w okolice miast Albufeira, Lagos i Portimao Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu Południe Portugalii to nie tylko romantyczne plaże. Jak przekonuje Vitor Hugo Viegas z Algarve Tourism Bureau, region ten może się także pochwalić dobrze oznakowanymi szlakami pieszymi i rowerowymi o różnej trudności. W zachodniej i południowo-zachodniej części Algarve podczas takich wypraw zobaczymy dziewicze, wręcz opustoszałe obszary. Południowa część jest bardziej zagospodarowana przez człowieka, ale i tu czuć duży szacunek do natury — najcenniejsze tereny objęte są ochroną. Rezerwat Ria Formosa: flamingi, żółwie i kameleony Portugalia, Algarve Już z okien samolotu lądującego w Faro, widzimy zjawiskową ciągnącą się kilometrami lagunę rezerwatu Ria Formosa. Z góry przypomina ona swoisty system różnej wielkości wysp, pomiędzy którymi wiją się sztuczne i naturalne kanały wodne. Niesamowity krajobraz uzupełniają wydmy, bagna, małe jeziorka, piaszczyste plaże i niezwykła bujna roślinność dająca schronienie wielu gatunkom zwierząt, żółwiom błotnym i kameleonom, a także skorupiakom i mięczakom, które dorastają tutaj, zanim wyruszą w morze. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Zajmujący 18 tysięcy hektarów rezerwat można zwiedzać małymi łodziami i kajakami albo pieszo i rowerem. Wybieramy rowery. Na części wysp wytyczone są komfortowe i bezpieczne szlaki – wysypane żwirem ścieżki albo drewniane pomosty, dzięki którym naprawdę z bliska można zobaczyć śpiącego na jednej nodze flaminga albo żwawo biegające kraby. Ria Formosa to raj dla miłośników ornitologii, szacuje się, że rocznie zatrzymuje się tu około 30 tysięcy ptaków w drodze do lub z Afryki. Część skrzydlatych przybyszów z północnej i środkowej Europy zostaje tu na zimę. Ze specjalnych punków obserwacyjnych podziwiamy rybitwy, flamingi czy modrzyka zwyczajnego z purpurowym dziobem, który jest symbolem tego miejsca. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve To największa strefa mokradeł w południowej Portugalii. Naprawdę można tu poczuć, że obcujemy z przyrodą. Szlak Guadiana: migdały, figi, karob i drzewa korkowe 65-kilometrowy Wielki Szlak Guadiana prowadzi przez malownicze wzgórza północnej części regionu, częściowo wzdłuż rzeki o tej samej nazwie oddzielającej Portugalię od Hiszpanii aż do plaż na południu Algarve. Tworzy go, jak opowiada nasz przewodnik João Ministro z Proactivetour, sieć 19 tras o różnej długości (od 3 do 15 km) i różnym stopniu trudności. Można je pokonać pieszo, rowerem, a nawet konno. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Ruszamy z wioski Alcoutim, pięknie położonej nad rzeką Guadiana. W przeszłości statki wypełnione metalami i innymi towarami czekały tu na odpływ, by udać się w dół rzeki. Przed atakami piratów chroniły je wysokie mury, z których pozostały nieliczne ślady. Niegdyś raj przemytników, tętniąca życiem twierdza, dziś Alcoutim zachwyca spokojną atmosferą. Żaglówki i łodzie rybackie leniwie suną po wodach Guadiany, a mieszkańcy i turyści sączą zimne napoje w kawiarenkach nad brzegiem rzeki. Mamy do pokonania 5-kilometrową trasę wijącą się między łagodnymi wzgórzami, które porastają drzewa migdałowe, figowe, karobowe. To głównie z ich owoców powstają przepyszne portugalskie desery, D. Rodrigo, Farrobitos czy Morgado. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Mijamy stare pokrzywione dęby korkowe – kolejny naturalny skarb tego kraju, objęty administracyjną ochroną państwa. Nie można go ot tak sobie ściąć. Pierwsze zdejmowanie kory odbywa się, kiedy drzewo ma przynajmniej 25 lat i może być powtórzone dopiero po 9 latach. Portugalczycy podkreślają, że ich korek jest najlepszej jakości, wykorzystują go obficie nie tylko w przemyśle winiarskim, budowlanym, ale także tekstylnym i turystycznym. Ciekawe wyroby z korka znajdziemy w każdym sklepie z pamiątkami. Wtopione w dziką roślinność sady z drzewami migdałowymi i figowymi, urokliwe wioski z domami z łupka lub spieczonego błota sprawiają wrażenie, jakby czas się tu zatrzymał. Wąchamy dziko rosnące kwiaty i zioła (czystek, rozmaryn, tymianek), zrywamy pomarańcze z rosnącego przy szlaku drzewa, dotykamy pofałdowanych pni wiekowych drzew. Mamy wrażenie, że naturalne piękno tego miejsca pozostało nienaruszone, a działalność człowieka ograniczona do minimum. Słone kwiaty z Salmarim Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Rezerwat Sapal de Castro Marim to kolejny przykład zaufania do mądrości natury, podporządkowania się jej prawom z pokorą i podziwem. – Natura wie, co robi. Trzeba tylko pozwolić jej działać – zaznacza Jorge Filipe Raiado, właściciel firmy Salmarim zajmującej się tradycyjnym pozyskiwaniem soli. Pracownikami są tu głównie słońce, wiatr i woda. Człowiek wkracza, kiedy słone kryształki trzeba zebrać z powierzchni wody za pomocą sita zamocowanego na kiju albo drewnianych grabi i łopatek. Ważne, by zrobić to, zanim płatki soli układające się na tafli wody w malownicze kompozycje przypominające kwiaty (stąd nazwa Flor de Sal – słone kwiaty) opadną na dno zbiornika. Odbywa się to tylko w trzy miesiące w roku – od czerwca do końca sierpnia. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Sól jest potem pakowana do korkowych pudełek, które zapewniają utrzymanie jej idealnej wilgotności. Można tu ją nabyć w czystej postaci albo wzbogaconą wyselekcjonowanymi przyprawami: ostrą papryczką, cytryną czy oregano. Degustujemy pomidory posypane delikatnymi kryształkami. Potem Filipe kładzie kawałki pomidora na słony blok – wystarczy kilka sekund. Im dłużej dany produkt leży na słonej tafli, tym bardziej staje się słony. Flor de Sal nazywana jest królową soli, solnym kawiorem albo solą do solenia palcami. Nie używa się jej do gotowania potraw, lecz posypuje już gotowe dania, by podkreślić ich charakter i wyrafinowanie. Jest niezwykle bogata w mikroelementy. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Solniska niegdyś były głównym źródłem bogactwa Algarve. Ze względu na dużą wrażliwość na zanieczyszczenia są teraz objęte ochroną, zajmują jedną trzecią powierzchni rezerwatu. Na koniec wizyta w zamku Castro Marim – średniowiecznej kontrolowanej przez zakon templariuszy fortecy, która ze względu na strategiczne położenie w ujściu rzeki i granicy z Hiszpanią, broniła terytorium i wspierała żeglugę. Dziś z majestatycznie położonej na wzgórzu budowli zostały ruiny – zamek zniszczony podczas trzęsienia ziemi w połowie XVIII wieku nie został już odbudowany. Jeszcze raz, z góry spoglądamy na rezerwat Sapal de Castro Marom i solniska. Szlak Siedmiu Wiszących Dolin, jaskinie i tajne plaże Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Portugalskie klify otoczone lazurową wodą naprawdę robią wrażenie. Za każdym zakrętem szlaku czeka na nas kolejny zapierający dech w piersiach widok. Biegnąca wzdłuż wybrzeża Algarve umiarkowanej trudności trasa ma ponad pięć kilometrów długości, wspina się w górę i dół malowniczych wąwozów. Wiszące doliny to efekt cofania się linii brzegowej w wyniku erozji. Słodkie i słone wody wyrzeźbiły tu spektakularne formy: podziwiamy skalne łuki, urokliwe zatoczki, wysepki, liczne jaskinie i plaże ukryte między blokami wapiennych skał. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Obowiązkowy punkt wycieczki to zachwycająca Praia da Marinha, często wykorzystywana jako plener filmowy. Można ją podziwiać zarówno od strony klifów, jak i wody. Do plaży Carvalho da się dotrzeć przez tunel wykopany w miękkich wapieniach mioceńskich, a na plażę Benagil ze słynną jaskinią tylko kajakiem, łodzią albo wpław. Warto się tu wybrać, chociażby tylko po to, by spojrzeć przez dziurę w "dachu" jaskini. Ograniczona powierzchnia sprawia, że nie zmieści się tu wiele osób – w sezonie bywa tu bardzo tłoczno. Podczas trekkingu zachwycamy się dzikim wydmowym krajobrazem i śródziemnomorską roślinnością, rośnie tu jedyna europejska palma – karłowata, a lasy sosnowe, które mijamy po drodze, dają schronienie sardyńskiej pokrzewce – małemu ptaszkowi typowemu dla tego regionu, a także sikorkom, drozdom i sowom. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Portugalia bez wątpienia może się pochwalić najbardziej imponującym i stromym wybrzeżem Europy. Jeszcze wyraźniej widać to na Przylądku Świętego Wincentego, który jest najbardziej na południowy zachód wysuniętym punktem naszego kontynentu. Fale z hukiem rozbijają się tu o wysokie 60-metrowe skały. A mocne światło latarni morskiej zbudowanej w miejscu dawnego klasztoru jest widoczne z odległości ponad 60 kilometrów. Natura także w kuchni Po dniu spędzonym w kontakcie z naturą warto zatrzymać się w lokalnej restauracji. W kuchni południowej Portugalii królują ryby i owoce morza (na północy jada się więcej mięsa wieprzowego i baraniny). Największe wrażenie zrobiła na nas ryba pieczona w morskiej soli w restauracji 2 Passas. Rozłupywanie słonej skorupy przez kucharza przy naszym stoliku wyglądało naprawdę widowiskowo. Lokal ten, wyróżniany regularnie w przewodniku Michelin, słynie z regionalnych potraw opartych na świeżych rybach i skorupiakach pozyskiwanych z lokalnych targów. A poza tym jest pięknie położony na plaży w rezerwacie Ria Formosa. Foto: Małgorzata Nitek / Onet Portugalia, Algarve Wyróżnieniem Michelina chwali się także położona w historycznym centrum Lagos restauracja Don Sebastião. Tu także w przystępnych cenach zjemy świeże ryby i owoce morza. Główną atrakcją jest jednak podziemna piwnica z winami z całej Portugalii, a także imponującymi historycznymi butelkami z prywatnej kolekcji właścicieli. Karta win restauracji zawiera ponad 240 odmian tego trunku. Domowa kuchnia i domowa atmosfera to z kolei znak rozpoznawczy restauracji Camane w Alcoutim, warto tu spróbować steka wieprzowego albo kotletów z baraniny. Wielbiciele drobiu powinni koniecznie odwiedzić restaurację Ramires w centrum miasteczka Guia. Specjalnością jest tu grillowany na węglu drzewnym kurczak. Jego wielbicieli szybko przybywa. Restauracja, zaczynająca działalność w niewielkim lokalu zajmuje teraz trzy piętra i często trudno znaleźć wolny stolik bez wcześniejszej rezerwacji. Portugalczycy lubią podkreślać, że ich regionalne danie oparte są na ekologicznych składnikach i darach natury tego regionu. Także w kuchni żyją z przyrodą w symbiozie. Kolejny już weekend spędziłam w puszczy. Wprawdzie tym razem na skraju, nie zagłębiając się w las, ale za to oglądając go w coraz to innych odsłonach na pięknych zdjęciach. Realizując od kilku miesięcy projekt Parki Narodowe spędzamy ostatnio znowu sporo czasu w lesie, a właściwie – w różnych pięknych lasach – buczynach, grądach, dębinach. I lasy te są coraz częściej gdzieś na skraju mojej świadomości obecne – pojawiają się w snach, w planach, w rozmowach. I oczywiście w książkach! Przedstawię Wam dzisiaj dziesiątkę moich ulubionych książek o lesie. 1. Stumilowy Las – A. A. Milne Kubuś Puchatek Podobno czytelnicy dzielą się na tych, którzy w dzieciństwie lubili Muminki, i tych, którzy lubili Kubusia Puchatka. Ja zdecydowanie zaliczam się do tych pierwszych, a Kubuś nigdy nie był moim ulubionym bohaterem literackim. Urok Stumilowego Lasu odkryłam dopiero na studiach, gdy na zajęciach z fonetyki uczyliśmy się intonacji, czytając na głos całe rozdziały z Chatki Puchatka. Ze zdziwieniem odkryłam, że to naprawdę urocza i mądra książka. Przeczytałam więc obie części po angielsku, a Stumilowy Las okazał się przyjemnym miejscem, miejscem przygód, zdobywania doświadczeń i spotykania przyjaciół. 2. Las wokół Aten – William Szekspir Sen nocy letniej Szekspirowski las zamieszkany jest przez różne dziwne stworzenia. Jeśli się ma pecha, można się w nim natknąć na elfa, która przyprawi nam ośle uszy. Można też wzbudzić w nim sympatię i wtedy zdarzyć się może wszystko – zakocha się w nas mężczyzna naszych marzeń, możemy się odmienić, w sposób straszny i piękny. Bez tego lasu nie byłoby najpiękniejszej chyba z szekspirowskich komedii, pięknej i smutnej zarazem. 3. Las wokół Walden Pond – Henry David Thoreau Walden, czyli życie w lesie Nie sposób nie wymienić tej książki wśród książek o lesie. Thoreau, amerykański filozof, natchniony naukami swojego mentora, Emersona, przeprowadza się do lasu na dwa lata. Nie ucieka jednak w dzicz – zamieszkuje w drewnianej chatce na obrzeżach swojego miasta, w pobliżu stawu Walden. Chodzi nad staw, obserwuje życie wokół siebie i próbuje dociec prawdy o świecie. Cytat z tej książki stał się osnową filmu „Stowarzyszenie umarłych poetów” – pięknego i smutnego. 4. Lasy nadbajkalskie – Sylvain Tesson W syberyjskich lasach Tesson zamieszkuje na sześć miesięcy w drewnianej chacie nad Bajkałem. Spędza tam samotnie dni i tygodnie, dużo czyta, trochę pisze, wędruje po lesie i po zamarzniętym jeziorze. Jego książka namieszała mi w głowie jak mało która – ten współczesny Thoreau jest mi bliski i zaszczepia we mnie niebezpieczne idee. Więcej tu. 5. Lasek pod Oslo – Erlend Loe Doppler Jeśli Thoreau i Tesson wydają wam się zbyt natchnieni, być może spodoba wam się bardziej cyniczne podejście Erlenda Loe. Jego bohater, uderzywszy się w głowę, postanawia zmienić swoje życie. Wyprowadza się do lasku na przedmieściach Oslo, rozbija namiot i próbuje żyć inaczej. Potoczy się to nie całkiem tak, jak się spodziewał, a niewielki las skupi w sobie sporą grupę ekscentrycznych dziwaków. Więcej tu. 6. Lasy Starej Polski – Elżbieta Cherezińska Korona śniegu i krwi i Niewidzialna korona Książki Cherezińskiej opowiadają o Polsce Piastów, Polsce jeszcze porośniętej gęstą puszczą. W tej puszczy dzieją się rzeczy dziwne i straszne – młodzi książęta sprzedają Polskę, młodzi królowie giną w zasadzce, zielone kobiety słuchają drzew i odprawiają stare rytuały. To Polska niby znajoma, a jednak inna. Wśród drzew, w olsach i brzezinach, kryją się tu ślady starej wiary i wciąż działa magia. Recenzje obu części tutaj i tu. 7. Orzechowa farma – Roger Deakin Notes from a Walnut Tree Farm Deakin to piszący o przyrodzie pisarz angielski, który większą część swojego życia spędził na farmie położonej wśród drzew orzechowych w Suffolk. Sam odbudował piękny, elżbietański budynek i zadbał o otaczającą go przyrodę. Zaprzyjaźnił się z mrówkami, obserwował lisy i bażanty. Pisał przez całe lata pamiętnik, który opublikowano po jego śmierci. Zawiera on piękne i mądre refleksje o życiu wśród przyrody, o potrzebie jej ochrony, o radości płynącej z życia w harmonii z naturą. Niestety, książka nie została wydana po polsku, ale jeśli lubicie takie nostalgiczne opowieści, warto poćwiczyć na niej swój angielski. 8. Zimowy las – Laura Ingalls Wilder Mały domek w wielkich lasach Wizja pierwszych amerykańskich osadników mocno działa na moją wyobraźnię. Fascynują mnie ludzie, którzy pewnego dnia spakowali na wóz wszystko, co mieli i po prostu ruszyli przed siebie. Zatrzymali się gdzieś w dziczy – na prerii lub w lesie, i stwierdzili – tutaj będzie nasz dom. Taką historię opowiada w swoich książkach Laura Ingalls Wilder. Jej opowieści o życiu na prerii są lepiej znane, ale wszystko zaczęło się właśnie od domku w lesie. To magiczna opowieść o dzieciństwie, ciężkiej pracy, wierze w to, że można znaleźć idealne miejsce dla siebie i swojej rodziny. Trochę trąci myszką, ale czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Dowiedzcie się więcej tu. 9. Las złowrogi – Alex Zentner Dotyk Kanadyjską puszczę zamieszkują groźne stwory – wiedźmy, zmiennokształtni. Spotkanie z nimi może skończyć się źle – wierzą w to mieszkańcy niewielkiej osady Sawgamet. Dotyk to opowieść o ludziach, którzy się nie boją. Żyją w środku wielkiego lasu, w miejscu, w którym zima trwa wyjątkowo długo. Wierzą w duchy, walczą o przetrwanie. A Zentner opowiada o nich tak, że od jego opowieści nie można się oderwać! 10. Las ludzi szlachetnych – James Fenimore Cooper Pionierzy i inne książki Chciałam wymienić jeszcze kilka książek, których akcja toczy się w zimnych i surowych kanadyjskich puszczach, ale pomyślałam, że nie chcę zakończyć tej listy lasem groźnym i strasznym. Niech więc będzie las dziki i pełen niebezpieczeństw, ale jednocześnie romantyczny i zamieszkany przez ludzi odważnych i szlachetnych. W takim właśnie lesie mieszkają bohaterowie powieści Coopera, które uwielbiałam czytać jako nastolatka. Pionierzy, Tropiciel śladów i inne książki z tej serii to wspaniałe powieści przygodowe, nieco może staroświeckie, a jednak wciągające i pięknie budujące etos szlachetnego Indianina. Wprawdzie Winnetou kochałam bardziej, ale jednak to u Coopera był najpiękniejszy i najdzikszy las. Macie swoje ulubione książki, których akcja przynajmniej częściowo toczy się w lesie? Jeśli nie, spróbujcie sięgnąć po którąś z powyższych!

dziwne stworzenia w lesie