Kliknij tutaj --> 🥈 demencja starcza a śmierć

Demencja Parkinsona: charakterystyka. Demencja Parkinsona wynika z choroby Parkinsona. W szczególności od 20 do 60% osób z chorobą Parkinsona rozwija się również demencja Parkinsona. Jeśli chodzi o jego przebieg, jego początek występuje między 50 a 60 rokiem życia. Pogorszenie jest zwykle powolne i postępujące i wpływa na Demencja starcza to bagatelizowana wciąż choroba, która jest przez społeczeństwo uznawana wyłącznie za objaw starzenia się organizmu. Otępienie starcze jest jednak schorzeniem, które może, ale wcale nie musi – gdy się pojawia u seniorów, opieka nad nimi jest tak angażująca, że rodziny decydują się na umieszczenie chorego w Demencja, inaczej otępienie, to nie tylko zwykłe zapominanie, a szereg innych objawów. Pierwsze niepokojące sygnały to zmiana zachowania i zaburzenia mowy. Człowiek zaczyna reagować inaczej niż zazwyczaj. Najczęściej impulsywnie lub wręcz agresywnie. Na liście objawów demencji są też konkretne zachcianki żywieniowe. Dementia means great suffering for millions of Europeans and their families. Demencja to ogromny problem w całej Europie, dotyczący milionów ludzi i rodzin. more_vert. Dementia is a huge issue throughout Europe affecting millions of individuals and families. Warto wiedzieć, że: Demencja może mieć postać tymczasową lub odwracalną, a Alzheimer – NIE. Demencja może mieć kilka przyczyn, m.in.: choroba Parkinsona, Huntingtona czy Creutzfeldta. Demencja zaburza w naszym organizmie tylko czynniki psychiczne tj. pamięć, osobowość, a także wywołuje apatię. Alzheimer natomiast powoduje też Site De Rencontre Comment Savoir Si Je Lui Plait. Demencja starcza (inaczej otępienie starcze) w przeszłości oznaczała zmiany dotyczące funkcjonowania poznawczego, które uznawano za naturalny element ludzkiego procesu starzenia się. Współcześnie tak naprawdę zaburzeń pamięci i innych przejawów otępienia starczego nie uznaje się już za naturalnie występujące zjawiska, a raczej traktuje się je jako objawy któregoś z wyróżnianych zaburzeń otępiennych. Po czym jednak poznać, że u danego człowieka wystąpiła właśnie demencja, jakie są jej przyczyny i jakie leczenie można wdrożyć po postawieniu takiego rozpoznania? Spis treściDemencja: przyczynyDemencja: czynniki ryzykaDemencja: objawyDemencja: rozpoznawanieDemencja: leczenieW jaki sposób poprosić rodzinę i osoby z otoczenia o opiekę nad chorym?Demencja: zapobieganie Demencja (otępienie starcze, ang. dementia lub senile dementia) jest jednostką, w której przebiegu dochodzi do pojawiania się u pacjentów deficytów w kilku obszarach funkcjonowania, którymi są pamięć, zdolność do skupienia uwagi i podejmowania decyzji oraz komunikowanie się z otoczeniem. Termin demencja starcza wziął się niejako z istniejących w przeszłości poglądów, iż z wiekiem naturalnie dochodzi do występowania coraz to bardziej nasilonych zaburzeń pamięci, trudności z wykonywaniem złożonych czynności czy ogólnie rozumianym samodzielnym funkcjonowaniem. Obecnie tak naprawdę poglądy są już całkowicie inne - otóż zwraca się uwagę na to, że objawy otępienne wcale nie są bezpośrednio powiązane z samą starością i kiedy przybierają one duże nasilenie, to bierze się to z wystąpienia u starszej osoby któregoś z zaburzeniem otępiennych. Demencja jest problemem dość częstym, co więcej sugeruje się, że jej rozpowszechnienie w populacji ludzkiej z biegiem czasu będzie narastało. Obecnie WHO podaje, że na świecie na otępienie starcze cierpi 50 milionów osób, organizacja szacuje jednak, że w 2030 roku liczba chorujących ma sięgnąć ponad 80 milionów, a w 2050 roku - nawet powyżej 150 milionów. Demencja: przyczyny Przyczyn otępienia starczego wyróżnia się dość dużo - najczęściej wśród jednostek, które mogą doprowadzać do demencji, wymieniane są: choroba Alzheimera (najczęstsza przyczyna otępienia) otępienie z ciałami Lewy’ego otępienie naczyniowe otępienie czołowo-skroniowe otępienie mieszane (w którym jednocześnie współistnieją ze sobą cechy otępienia typu alzheimerowskiego z cechami otępienia naczyniopochodnego) Wśród rzadziej spotykanych przyczyn otępień wymienić można z kolei chorobę Parkinsona, wodogłowie normotensyjne, chorobę Creutzfeldta-Jakoba oraz kiłę ośrodkowego układu nerwowego. Warto tutaj również nadmienić, iż demencja miewa także odwracalne przyczyny - tutaj jako przykłady można wymienić: niedobór witaminy B12 niedoczynność tarczycy boreliozę zaburzenia depresyjne guzy ośrodkowego układu nerwowego Demencja: czynniki ryzyka Podstawowym czynnikiem ryzyka otępienia starczego jest wiek - im bowiem człowiek jest starszy, tym większe jest ryzyko tego, że pojawią się u niego jakieś przejawy demencji. Wymienia się jednak również i inne czynniki, które sprzyjać mogą otępieniu starczemu - najczęściej wspomina się w tym przypadku o: paleniu papierosów spożywaniu nadmiernych ilości alkoholu nadciśnieniu tętniczym (szczególnie nieleczonym lub niedostatecznie leczonym) niezdrowej diecie zaburzeniach lipidowych unikaniu wysiłku fizycznego nadwadze i otyłości Demencja: objawy Otepienie starcze jest zwykle procesem postępującym, w którym stopniowo u pacjenta pojawiają się coraz to kolejne dolegliwości. Początkowo objawy demencji mogą nie zwracać większej uwagi otoczenia i mogą nimi być: zaburzenia pamięci świeżej (pacjent może np. kilkukrotnie zadawać to samo pytanie pomimo tego, że uzyskał już na nie odpowiedź) trudności z przyswajaniem nowych informacji poczucie obcości w miejscach doskonale pacjentowi znanych zapominanie słów postępująca utrata zainteresowań i popadanie w apatię Zdecydowanie wyraźniejsze stają się jednak objawy demencji w późniejszym czasie, którymi mogą być: poczucie zagubienia nawet we własnym domu zapominanie prawie wszystkich nowych informacji, ale i nawet trudności z przypominaniem sobie imion bliskich osób narastające trudności z komunikowaniem się z innymi ludźmi zmiany zachowania, polegające na coraz to częstszym pojawianiu się drażliwości czy nawet i agresji W późnych stadiach otępienia starczego osoby dotknięte tym problemem tak naprawdę stają się niezdolne do samodzielnej egzystencji - dochodzi u nich bowiem do: trudności z przypominaniem sobie czegokolwiek (dotyczyć to może nawet rozpoznawania członków najbliższej rodziny) znacznej dezorientacji (pacjent może nie wiedzieć, gdzie się znajduje ani jaka jest obecnie data) trudności z podejmowaniem różnych czynności ruchowych (takich jak np. jedzenie sztućcami, ale i chodzenie) nasilających się zaburzeń zachowania Podkreślić trzeba tutaj od razu, że nie ma jednego, konkretnego wzorca objawów demencji - zależnie od jej przyczyny u pacjentów mogą dominować różne dolegliwości. Przykładowo u chorych na chorobę Alzheimera najwyraźniejsze są zaburzenia pamięci, z kolei w przypadku otępienia czołowo-skroniowego jego podstawowymi objawami są zmiany zachowania oraz trudności z komunikowaniem się z otoczeniem. Demencja: rozpoznawanie Narzędziami, które są wykorzystywane jako testy przesiewowe w diagnostyce otępień, są test MMSE (ang. Mini-Mental State Examination) oraz test rysowania zegara. Pierwszy z wymienionych składa się przede wszystkim z serii pytań. Po jego przeprowadzeniu sumuje się uzyskane przez pacjenta punkty - wtedy, gdy wynik MMSE jest poniżej 24, świadczyć to może o istnieniu u badanego zaburzeń otępiennych i sugeruje to konieczność przeprowadzenia u niego dokładniejszej diagnostyki. Test rysowania zegara polega zaś na tym, że pacjent proszony jest o narysowanie na kartce tarczy zegarowej, umieszczenie na niej cyfr odpowiadających kolejnym godzinom, a na końcu o zaznaczenie na zegarze godziny, o którą poprosi badający. Istotnych jest w tym przypadku wiele czynników, bo zarówno kształt tarczy, jak i rozmieszczenie na niej cyfr oraz to, w jaki sposób badany zaznaczy godzinę. W sytuacji, gdy testy przesiewowe i ich wyniki sugerują, że pacjent może mieć demencję, zlecane są zwykle u niego dodatkowe badania. Przede wszystkim powinny w tym przypadku zostać wykonane analizy, które pozwolą potwierdzić lub wykluczyć istnienie u chorego jakichś patologii, które stanowią odwracalne przyczyny otępień. W tym celu zlecane mogą być badania laboratoryjne (np. oznaczenie poziomów we krwi hormonów tarczycowych czy witaminy B12). Istotne w diagnostyce demencji są również i badania obrazowe głowy, takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny - pozwalają one nie tylko wykryć inne jeszcze odwracalne przyczyny otępień (takie jak guzy mózgu), ale i umożliwiają one stwierdzenie odchyleń charakterystycznych dla innych przyczyn tychże patologii (jako przykład można tutaj podać otępienie czołowo-skroniowe, w którym zauważalne mogą być w badaniach obrazowych zaniki w obrębie płatów czołowych i skroniowych mózgowia). Typowo pacjent z podejrzeniem demencji trafia do neurologa, prawda jest jednak taka, że czasami powinien on zostać skonsultowany również i przez innych specjalistów. Taka potrzeba bierze się stąd, że w końcu nie tylko jednostki neurologiczne, ale i znajdujące się w kręgu zainteresowania innych specjalności mogą skutkować otępieniem starczym. Jako przykład można podać psychiatryczny problem, którym jest depresja i w której przebiegu również mogą występować objawy demencji. Demencja: leczenie Dokładnie przeprowadzona diagnostyka w przypadku podejrzenia demencji jest istotna przede wszystkim z tego powodu, że leczenie otępienia starczego może przebiegać bardzo różnie w zależności od tego, co dokładnie odpowiada za jego wystąpienie. Czasami okazuje się, że wyrównanie istniejących u pacjenta nieprawidłowości skutkuje ustąpieniem zaburzeń otępiennych - tak bywa u pacjentów z niedoczynnością tarczycy czy niedoborem witaminy B12, u których suplementacja i wyrównanie niedoborów brakujących im substancji prowadzić może do przeminięcia objawów demencji. Czasami wykorzystywane jest leczenie zabiegowe - tak bywa u osób z zespołem Hakima, u których zastosowanie zastawki komoro-otrzewnowej, odprowadzającej nadmiar płynu mózgowo-rdzeniowego z wnętrza czaszki, prowadzić może do - częściowego chociażby - ustąpienia objawów tej choroby. W przypadku najczęściej występujących postaci demencji - np. w chorobie Alzheimera - wykorzystywane jest natomiast leczenie farmakologiczne. We wspomnianej powyżej chorobie pacjentom zalecane jest stosowanie leków z grupy inhibitorów acetylocholinoesterazy, co może poprawiać ich stan dzięki zwiększeniu ilości w ośrodkowym układzie nerwowym jednego z neuroprzekaźników - acetylocholiny. Należy tutaj jednak podkreślić, że tego rodzaju leczenie nie cofa zaistniałych już zmian i zaburzeń, a jedynie spowalnia tempo postępu choroby. Z tego powodu aż tak istotne jest, aby pacjent, u którego podejrzewana jest demencja starcza, jak najszybciej trafiał do lekarza. Im wcześniej zostanie rozpoczęte leczenie, tym większe szanse na to, że pacjent przez jak najdłuższy czas będzie w stanie samodzielnie funkcjonować. W jaki sposób poprosić rodzinę i osoby z otoczenia o opiekę nad chorym? Demencja: zapobieganie Całkowicie zapobiec otępieniu zwyczajnie się nie da - nie jesteśmy w stanie chociażby nic zrobić z podstawowym czynnikiem ryzyka jego wystąpienia, którym jest zaawansowany wiek. Podkreśla się jednak to, że prowadzenie ogólnie rozumianego zdrowego trybu życia może minimalizować nasze szanse na to, że rozwinie się u nas demencja starcza. Ważne jest w tym wypadku unikanie używek, takich jak papierosy czy duże ilości alkoholu. Zmniejszyć ryzyko wystąpienia otępienia starczego może również odpowiednia, zbilansowana dieta, zapewniająca nam wszystkie niezbędne substancje odżywcze oraz regularne podejmowanie aktywności fizycznej. Warto utrzymywać prawidłową, optymalną masę ciała. Nierzadko wspomina się również i o tym, że regularny "wysiłek intelektualny" - np. czytanie książek czy rozwiązywanie krzyżówek - także mogą w pewien sposób niwelować ryzyko otępienia starczego. Czytaj też: Zaburzenia pamięci (w młodym wieku, u starszych, po wypadku) - przyczyny, objawy, leczenie. Zaburzenia pamięci krótko- i długotrwałej Amnezja, czyli ciężkie zaburzenie pamięci. Przyczyny, leczenie i rodzaje amnezji Otępienie: przyczyny, objawy, leczenie otępienia Absolwent kierunku lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wielbiciel polskiego morza (najchętniej przechadzający się jego brzegiem ze słuchawkami w uszach), kotów oraz książek. W pracy z pacjentami skupiający się na tym, aby przede wszystkim zawsze ich wysłuchać i poświęcić im tyle czasu, ile potrzebują. Dla wielu opiekunów – zwłaszcza członków rodziny – rozmawianie z osobą z demencją jest niezwykle trudnym zadaniem. Jednak komunikacja to konieczny element zrozumienia chorego, który umożliwia interpretację jego potrzeb i zapobieganie skrajnym reakcjom. Dlatego istotne jest, by wiedzieć jak rozmawiać z podopiecznym na co dzień, a także w jaki sposób poradzić sobie podczas rozmów o śmierci. W tym tekście postaramy się wskazać przydatne zasady ułatwiające komunikację z chorym. Demencja – co to za choroba? Podczas komunikacji z chorym ważne jest także zrozumienie, czym jest demencja i jak wpływa na mózg. Demencja nie jest jednostką chorobową a zbiorem objawów, które świadczą o postępującym obniżeniu sprawności umysłowej. Spowodowana jest ona chorobą mózgu – Alzheimerem, udarem, ciałami Levy’ego, Parkinsonem bądź innymi schorzeniami. W zależności od choroby wyróżnić można różne rodzaje demencji, które dają także odmienne objawy. Jednak wiele z nich jest wspólnych dla otępienia. To przede wszystkim problemy z pamięcią i przyswajaniem nowych informacji, trudność w wysławianiu się, zaburzenia orientacji czasowo-przestrzennej czy postrzegania rzeczywistości. Więcej o objawach i rodzajach demencji pisaliśmy w artykule Demencja starcza – objawy i rodzaje. Zmiany w mózgu powodują jednak także wyraźne problemy w komunikacji. Osoby z demencją inaczej widzą świat, z czasem tworzą własną wizję rzeczywistości, która nie jest zgodna z prawdą. Stąd częste konfabulacje, nerwowość, także agresja. Aby jednak umieć porozumiewać się z chorym, opiekun musi zdawać sobie sprawę z tego, że w tym zachowaniu nie ma złej woli ani perfidii. Dlatego nierzadko mówi się, że choroba przejmuje władzę nad człowiekiem. Jak rozmawiać z chorym na demencję? Rozpoczynając rozmowę warto pamiętać o utrzymaniu kontaktu wzrokowego i dotykowego z chorym – stając bezpośrednio przed nim, na jego poziomie. Ważne są także warunki, w których przebiega komunikacja. Im mniej bodźców, takich jak muzyka, telewizja czy inne osoby w pomieszczeniu, tym lepiej. Podopieczny jest dzięki temu w stanie skupić się na komunikacie, a nie na innych elementach. Istotne jest przede wszystkim, by nie traktować osoby chorej jak dziecka – zarówno na początkowych etapach choroby, jak i później, gdy kontakt wydaje się już całkowicie niemożliwy. Należy bowiem pamiętać, że nadal mamy do czynienia z osobą dorosłą, która może odczuwać zawstydzenie, frustracje bądź złość, gdy ktoś traktuje ją z wyższością. Dlatego na przykład zamiast używać sformułowań takich jak „pampersy dla dorosłych” mówmy „pieluchomajtki”. Komunikacja z chorym powinna być ograniczona do prostych słów i krótkich zdań. Jeśli opiekun chce, by podopieczny usiadł i zjadł, warto rozdzielić te dwa komunikaty, najpierw mówiąc „usiądź” natomiast dopiero po tym „zjedz proszę”. W ten sposób osoba z demencją otrzymuje proste polecenia, które łatwiej jej wykonać. To samo dotyczy pytań – najlepiej ograniczyć się do jednej, konkretnej odpowiedzi: tak bądź nie. Dlatego wskazane jest zadawanie pytań zamkniętych („Czy zjesz zupę?” zamiast „Co chcesz zjeść?”). Zadaniem opiekuna jest także zachowanie spokoju, przede wszystkim w skrajnych sytuacjach. Osoby z demencją nierzadko mogą bowiem zachowywać się agresywnie, krzyczeć i przeklinać podczas rozmowy, w takcie której czują się niekomfortowo. Chociaż może się to wydawać trudne, łagodny tembr głosu może być ważniejszy, niż wypowiadane słowa. Więcej na ten temat pisaliśmy w artykule Dlaczego osoby z demencją krzyczą? Jak radzić sobie z agresją? Rozmowa z chorym powinna być sposobem na utrzymanie więzi, zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa i zaufania do opiekuna. Dlatego jeśli podopieczny zaczyna opowiadać historie ze swojej młodości bądź nawiązywać kontakt w inny sposób, warto podtrzymać tę rozmowę, nie przerywać choremu i nie dokańczać za niego zdań. Nawet jeśli pewne informacje nie są zgodne z prawdą, wskazywanie tego nie ma sensu – osoba z demencją nie jest już w stanie przyswajać nowych informacji, nie zapamięta tego, a może poczuć się z tym faktem źle. Nierzadko chory nie jest w stanie komunikować własnych potrzeb. Dlatego opiekun powinien wychodzić z inicjatywą – zarówno w kwestiach związanych z emocjami, jak i fizycznością. Niektóre problemy muszą być zatem rozwiązywane przez opiekuna bez rozmowy, bez pytań. Odpowiednim przykładem może być dyskomfort związany mokrym wyrobem chłonnym, z którego chory korzysta. Podopieczny może nie dać po sobie poznać, że noszone przez niego pieluchomajtki powinny zostać zmienione. Dlatego osoba bliska powinna w sposób dyskretny sprawdzić stan wyrobu chłonnego – nie wywołując przy tym wstydu chorego. Intuicja oraz zdolność obserwowania są niezwykle ważnym elementem komunikacji z osobą z demencją. Demencja a śmierć Rozmowy o śmierci nie są łatwe, zwłaszcza dla opiekunów rodzinnych, którzy przez cały czas choroby starają się pogodzić z utratą bliskiej osoby – rodzica czy małżonka. Jednak osoby chore, na etapie, w którym zdają sobie sprawę ze swojego stanu, mogą w pewnym momencie odczuwać dużą potrzebę uporządkowania wszystkich swoich spraw. Jeśli zatem bliska osoba z demencją pragnie zacząć rozmawiać o odchodzeniu, należy uszanować jej zdanie, nie próbować odwodzić jej od tego, ani nie twierdzić, że na tego typu dyskusje przyjdzie jeszcze czas. Rozmowa jest jednym z elementów godzenia się ze swoim losem, co w przypadku demencji jest tak samo istotne jak przy innych śmiertelnych chorobach. Dlatego warto pamiętać o tym, że w takich sytuacjach tematy tabu nie istnieją. Zadaniem opiekuna jest zarówno wysłuchanie podopiecznego, jak i pomoc w poradzeniu sobie z kwestiami czysto emocjonalnymi, ale także formalnymi. Chory może przecież chcieć uporządkować kwestie prawne i finansowe. Świadomość, że wszystko jest gotowe na jego odejście może powodować poczucie bezpieczeństwa i komfortu, być pocieszające. Dlatego podejście do tego typu rozmów ze spokojem i gotowością do pomocy jest najlepszym działaniem. Rozmowa z osobą z demencją może wydawać się zadaniem trudnym, a na późniejszym etapie wręcz niemożliwym. Jednak odpowiednie podejście do podopiecznego, chęć wysłuchania go oraz cierpliwość są w stanie pomóc w codziennym komunikowaniu się z chorym. Z dużym prawdopodobieństwem można określić czy pacjentowi zostało kilka miesięcy, tygodni lub jedynie kilka dni życia. Rodzina chorego powinna być na to przygotowana – twierdzi doc. Małgorzata Krajnik z Katedry i Zakładu Opieki Paliatywnej CM UMK. Umieranie nieuleczalnie chorego jest na ogół powolnym procesem, przechodzącym przez kolejne etapy. „W ostatnich miesiącach życia przede wszystkim zmniejsza się zainteresowanie światem zewnętrznym. Chory rozmyśla nad swoim życiem, wspomina i ocenia jak żył, czego żałuje, a z czego jest dumny. Stara się też doprowadzić do końca niepozałatwiane sprawy” – powiedziała specjalistka na spotkaniu z dziennikarzami podczas II Letniej Akademii Onkologicznej. Dodała, że warto zwrócić uwagę na objawy fizjologiczne chorego, takie jak zmniejszony apetyt, postępujące chudnięcie, zmęczenie i osłabienie oraz częstsze i dłuższe przesypianie. Chory może wtedy prosić o eutanazję, gdyż boi się bólu, ale może też obawiać się utraty godności, z czego nie zawsze zdają sobie sprawę najbliżsi. W ostatnich tygodniach życia terminalnie chory coraz mniej mówi i coraz dłużej śpi. Pojawia się świadomość bliskości śmierci, halucynacje i dezorientacja oraz widzenie zmarłych bliskich osób. Spada temperatura ciała (o jeden stopień lub więcej), zmniejsza się ciśnienie tętnicze krwi, występuje bladość i sinica oraz większe pocenie się. Oddech staje nieregularny, słuchać rzężenie i kaszel. W tym okresie u chorego zaskakująco może się pojawić przypływ energii. Chce wstać z łóżka, choć wcześniej nie było to możliwe, wykazuje większą ochotę do rozmowy i większy apetyt. Często jednak jest to mylące. „Pacjent może przechodzić już w ostatnia fazę umierania” – podkreśla doc. Krajnik. W ostatnich dniach życia chory jest bardzo osłabiony i wyłącznie leży. Nie może jeść, ma coraz większe problemy z połykaniem, pije małymi łykami i nie chce przyjmować tabletek. Przesypia większość czasu, a kontakt z nim jest coraz trudniejszy. W ostatnich godzinach życia człowiek traci stopniowo przytomność. Może mieć oczy otwarte, ale nie widzi tego co się dookoła niego dzieje. Wydaje się, że słyszy, lecz nie reaguje na otoczenie. Gałki oczne ma zapadnięte i nie domyka powiek. A na twarzy widać rozluźnienie. Postępują zmiany fizjologiczne. Tętno jest słabo wyczuwalne, oddech płytki i wolniejszy. Skóra jest zimniejsza i bardziej lepka, pojawia się sinica na kończynach i wokół ust. Zakłócona zostaje kontrola zwieraczy, czego skutkiem jest nietrzymanie stolca i moczu. Co jest bezpośrednią przyczyną zgonu? „Gdy umiera chory na nowotwór zwykle dochodzi do zapalenia płuc, niewydolności wielu narządów, głównie serca, nerek i wątroby, oraz niedrożności przewodu pokarmowego” – powiedział doc. Krajnik. Skutkiem tego jest powodująca śmierć niewydolność krążeniowo-oddechowa i nagła śmierć sercowa. Następuje zanik odruchu rogówkowego (po dotknięciu rogówki powieki pozostają nieruchome). „Chory chce umierać w spokoju, dlatego trzeba zrobić wszystko, by mu go zapewnić” – podkreśla specjalistka. Należy wspierać go psychiczne, spełniać wszystkie jego potrzeby i zagwarantować odpowiednie leczenie objawowe. Głównym celem opieki w tym okresie jest bowiem zapewnienie jak najlepszej jakości życia – na ile to możliwe – oraz przygotowanie do śmierci i bezpieczeństwo umierania. Co należy wtedy robić? „Nie należy niszczyć nadziei nierealnych, lepiej próbować naprowadzać na te, które są realne. Od początku trzeba rozmawiać zarówno o nadziei, jak i o przygotowaniu do „najgorszego” – podkreśla doc. Krajnik. Dodaje, że spokojna śmierć jest jednym z celów i choć brzmi to paradoksalnie – „sukcesów” personelu medycznego opiekującego się chorym. Na posiedzeniu Brytyjskiego Towarzystwa Lekarskiego wyraziła to zmarła w 2005 r. prof. Cicely Saunders, specjalistka medycyny paliatywnej: „Kiedy mówię o godzeniu się ze zbliżającą się śmiercią, nie mam na myśli ani pokornego poddania się ze strony pacjenta, ani też defetyzmu czy zaniedbania ze strony lekarza. Dla obojga jest ono przeciwieństwem bezczynności. Naszym zadaniem jest zmiana nastawienia do tego problemu, tak by był on postrzegany nie jako przegrana żyjących, ale osiągnięcie umierających. Jako niezwykłe, osobiste osiągnięcie pacjenta”. Zbigniew Wojtasiński (PAP) Źródło: Serwis Nauka w Polsce – Demencja starcza - co to jest i jakie daje objawy? Fot. kmiragaya / Opublikowano: 19:24Aktualizacja: 15:51 Demencja starcza objawia się zaburzeniami różnego rodzaju pamięci oraz funkcji poznawczych. Mogą pojawić się także epizody depresji i problemy z artykulacją mowy. Leki stosowane przy demencji jedynie łagodzą jej objawy. Demencja starcza jest coraz częściej występującą przypadłością dotykającą osoby starsze. Pierwsze objawy demencji starczej na ogół są dostrzegane przez otoczenie seniora i jego bliskich. U chorego stopniowo pojawiają się problemy z funkcjami pamięci, liczeniem, mówieniem oraz wyrażaniem emocji. Demencja starcza – co to za choroba?Demencja starcza – przyczynyDemencja – objawyDemencja starcza – etapy chorobyDemencja starcza a choroba AlzheimeraDemencja starcza – profilaktyka i leczenie Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Demencja starcza – co to za choroba? Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) do objawów demencji starczej (inaczej otępienia starczego) dochodzi w wyniku neurodegeneracji tkanki nerwowej, co związane jest z procesami jej starzenia. Cierpiący na to schorzenie cechują się nieprawidłowym postrzeganiem rzeczywistości, zaburzeniem rozumowania i pamięci, a także upośledzonym procesem orientacji czasowo-przestrzennej. Starsi ludzie z demencją mają również problemy z oceną sytuacji. Długość życia osoby z demencją starczą jest kwestią bardzo indywidualną – zależy od postępu choroby i ogólnego stanu zdrowia. Podstawową przyczyną demencji starczej jest nasilony proces utraty komórek nerwowych i/lub połączeń między nimi. Może być on z występowaniem: otępienia z ciałkami Levego, czyli grupy chorób do której zalicza się chorobę Alzheimera i chorobę Parkinsona, otępienia czołowo-skroniowego, zmianami naczyniopochodnymi mózgu (związanymi np. z miażdżycą), chorobą Huntingtona, powtarzającymi się urazami głowy (obserwuje się je u osób uprawiających sporty takie jak boks), niedoborami witamin B6, B9, B12, niektórymi choroby autoimmunologiczne (np. stwardnieniem rozsianym). Demencje starcze rozwijają się wraz z wiekiem, najczęściej u osób w wieku od 65 lat. Nie są one jednak naturalnym etapem procesu starzenia się. Istnieją znane czynniki ryzyka, które wiążą się ze zwiększonym prawdopodobieństwem wystąpienia demencji. Zalicza się do nich: czynniki genetyczne (choć demencja starcza w zdecydowanej większości przypadków nie jest dziedziczna, obecność otępienia u rodziców lub rodzeństwa wskazuje na wyższe ryzyko wystąpienia zaburzeń), nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, depresja, izolacja społeczna, niski poziom edukacji, dyslipidemia, czyli nieprawidłowe stężenie cholesterolu we krwi, palenie papierosów, niezdrowa dieta, nadmierne spożywanie alkoholu, niski poziom aktywności fizycznej, niski poziom aktywności umysłowej. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw suplementów, 30 saszetek 99,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z SOS PMS, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Estabiom Baby, Suplement diety, krople, 5 ml 28,39 zł Odporność Naturell Omega-3 500 mg, 240 kaps. 30,00 zł Demencja – objawy Objawy demencji starczej są dosyć charakterystyczne, aczkolwiek nie oznacza, to, że wszystkie wystąpią u osoby starszej. Do najczęstszych zalicza się kłopoty z pamięcią krótkotrwałą. Osoba starsza początkowo miewa epizody zapominania o czynnościach lub rzeczach, które miały miejsce kilkanaście dni wcześniej. W ostatnim etapie demencji starczej chory może nie być w stanie przypomnieć sobie o wydarzeniach nawet sprzed kilku minut. Nierzadko przy demencji starczej występuje agresja. Jest to w dużej mierze związane z sytuacją, w jakiej znalazł się chory oraz poczuciem niemocy. Zmiany nastroju w postaci pobudzenia, niepokoju, drażliwości najczęściej pojawia się w godzinach wieczornych. Te objawy psychiczne określa się wspólną nazwą zespołu zachodzącego słońca. Mogą pojawić się na różnych etapach choroby. W późnych etapach chory ma zaburzoną ocenę rzeczywistości, co objawia się chociażby tym, że nie jest w stanie ubrać się stosownie do pogody czy nie widzi związku przyczynowo-skutkowego swoich czynów. Jak długo trwa demencja starcza i ile żyje człowiek z demencją? Niestety objawy otępienia nasilają się z wiekiem, a leczenie opiera się jedynie na minimalizowaniu skutków ubocznych. Demencja starcza – etapy choroby Wraz z postępem demencji objawy nasilają się i stają się widoczne dla otoczenia oraz dezorientujące dla samego chorego. To, ile trwa początkowy i środkowy etap demencji, a także ostatnie stadium otępienia starczego, w którym chory wymaga stałej opieki zależy od konkretnego przypadku. Wczesny etap demencji starczej W początkowym stadium choroby objawy są prawie niedostrzegalne i rozpoczynają się od pojedynczych epizodów zapominania, dezorientacji czy postrzegania czasu. Średni etap demencji starczej Na tym etapie objawy otępienia stają się wyraźniej zaznaczone. Mogą obejmować: zapominanie ostatnich wydarzeń, trudności w przypominaniu sobie imion, dezorientacja w czasie, gdy chory przebywa we własnym domu, trudności w komunikacji, powtarzanie pytań, na które chory otrzymał już odpowiedź, zmiany w sposobie zachowania, wychodzenie z domu i błądzenie po okolicy, wymaganie pomocy przy podstawowych czynnościach. Późny etap demencji starczej Na zaawansowanych etapach demencji wymagana jest stała opieka. U chorego występują poważne zmiany związane z pamięcią, które uniemożliwiają mu samodzielne funkcjonowanie. Objawy ostatniego stadium demencji starczej obejmują: brak świadomości czasu i miejsca pobytu, trudności w rozpoznawaniu bliskich osób, zmiany w sposobie zachowania, które mogą obejmować agresję, poważne trudności w poruszaniu się i wykonywaniu podstawowych czynności. Demencja starcza a choroba Alzheimera Choroba Alzheimera jest najczęstszą postacią demencji starczej. Szacuje się, że dotyczy 60-70 proc. osób z otępieniem. Objawy choroby Alzheimera obejmują przede wszystkim problemy z pamięcią. Pacjenci mają problem z przyswajaniem nowych informacji, a także rozpoznawaniem osób i miejsc. Obserwuje się u nich również nasilone zmiany w nastroju i zachowaniu. W diagnostyce choroby Alzheimera wykorzystuje się testy psychologiczne (np. test zegara). Jak długo żyją chorzy na Alzheimera? Oczekiwana długość życia pacjentów z tą postacią demencji starczej jest niższa niż w grupie osób bez otępienia. W grupie chorych zdiagnozowanych po 65. roku życia wynosi średnio od 4 do 8 lat od momentu rozpoznania. Niektórzy pacjenci przeżywają jednak znacznie dłużej, nawet do 20 lat od diagnozie. Chorzy na Alzheimera najczęściej umierają na zapalenie płuc. Zobacz także Demencja starcza – profilaktyka i leczenie Nie wszystkie objawy demencji starczej muszą występować u osoby nią dotkniętej. Część z nich w ogóle się nie ujawni. Niestety specyfiką tkanki nerwowej jest to, że nie da się odwrócić procesu jej degeneracji i raz powstałe zmiany pozostają już na zawsze. Istnieje jednakże kilka sposobów na usprawnienie sieci neuronalnych, a co za tym idzie, opóźnienie efektów starzenia się mózgu. Sprawny mózg, tak jak mięsień, potrzebuje stałego treningu. Dlatego rozwiązywanie krzyżówek, czytanie oraz wykonywanie łamigłówek są czynnościami koniecznymi dla zachowania mózgu w dobrej formie. Nie bez znaczenia jest też odpowiednia dieta, która powinna być bogata w ryby, orzechy, warzywa i owoce, a uboga w tłuszcze pochodzenia zwierzęcego i wysoko przetworzoną żywność. Regularne ćwiczenia fizyczne, nawet spacery, są także sprzymierzeńcem tkanki nerwowej. Leczenie demencji starczej odbywa się dwutorowo. Łączy w sobie zarówno elementy profilaktyki, jak i farmakologię. Leki stosowane na demencję to głównie inhibitory cholinesterazy, które stymulują układ nerwowy. Równie popularna i szeroko stosowana jest memantyna działająca pobudzająco na obszary mózgu zaangażowane w procesy uczenia się i zapamiętywania. W niektórych przypadkach koniecznie jest podawanie środków przeciwdepresyjnych oraz uspokajających. Jeśli chory przejawia skłonności do agresji, standardowo włącza się również jej leczenie. Opieka nad osobą dotkniętą demencją starczą wymaga od bliskich lub opiekuna dużo cierpliwości i wyrozumiałości. Na ile to możliwe należy włączać chorego w wykonywanie codziennych zadań (nawet jeśli wiąże się to z trudnościami, zajmuje dużo czasu), a także dawać mu wybór odnośnie dotyczących go spraw. Jak rozmawiać z chorym na demencję? Należy używać jasnego, zrozumiałego języka, mówić krótkimi zdaniami. Trzeba również zadbać o to, by dać osobie z demencją czas na odpowiedź. Ważne, by dać choremu odczuć, że słuchamy tego, co do nas mówi – nawet jeśli jego wypowiedzi są wyrwane z kontekstu. W zaawansowanej demencji wskazane może być ubezwłasnowolnienie osoby chorej, które polega pozbawieniu lub na ograniczeniu jej zdolności prawnych. Pozwala to zapobiec sytuacjom, takim jak np. nie w pełni świadome podejmowanie decyzji finansowych czy zdrowotnych. Warto zaznaczyć, że zarówno demencja, jak i choroba Alzheimera są jednostkami nieuleczalnymi. Bibliografia: World Health Organization (2021) Dementia, dostęp z: National Health Service (2021) Alzheimer’s disease, dostęp z: Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Paulina Kłos-Wojtczak Obecnie prowadzę badania nad wpływem drażnienia nerwu błędnego na procesy pamięci u ludzi i zwierząt. Współpracuję jako redaktor naukowy z magazynami "Wiedza i Życie", "Sekrety medycyny", "Świat mózgu" oraz portalem Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Często wymiennie stosuje się nazwy tych dwóch chorób: demencji starczej i choroby Alzheimera. Nie należy jednak mylić i utożsamiać ich ze sobą. Dowiedz się czym różnią się te schorzenia. Demencja starcza i choroba Alzheimera to dwie różne patologie. Należy jednak przyznać, że demencja towarzyszy każdej z tych chorób. Jednak czy umiemy odpowiedzieć sobie na pytanie, czym właściwie jest demencja starcza?Zazwyczaj demencja starcza definiowana jest jako spadek poziomu intelektualnego, w stosunku do poprzedniego poziomu wiedzy. Przede wszystkim jednak: jest to zaburzenie funkcji która doświadcza otępienia traci koncentrację i wydajność swojej pamięci. Utracona zostaje też zdolność rozumienia i ekspresji języka. Do tego możemy stracić umiejętności matematyczne i koordynację wpływa też na jakość naszego planowania i wykonywania pewnych zadań. Jej wpływy znajdziemy też w szybkim męczeniu się i obniżonej ta ma wpływ na zdolność osądu, naszą wolną wolę, myśl abstrakcyjną, regulację afektywną czy kontrolę impulsów. Czy można powiedzieć, że kompletnie zmienia to kim byliśmy? Na pewno każdy z nas zadaje sobie pytanie – co prowadzi do tak poważnej choroby. Jakie są jej przyczyny? W tym miejscu pojawia się choroba Alzheimera, która może stanowić impuls wywoławczy demencji. Oprócz tego wymienia się choroby naczyniowe i inne choroby ośrodkowego układu starcza a choroba AlzheimeraAby dokładnie poznać różnice między tymi dwoma schorzeniami – należy precyzyjnie je zdefiniować i wyjaśnić występujące między nimi starcza zwana też otępieniemPowszechnie uznawana jest definicja WHO z 1992 roku. Określa ona demencję czy inaczej otępienie jako zespół objawów spowodowany chorobą mózgu, zazwyczaj o przewlekłym charakterze lub o postępującym jest to jednak konkretna choroba, ale zespół objawów wywołanych zmianami w mózgu. Otępienie starcze dotyka oczywiście osób w dojrzałym wieku. Według Stowarzyszenia Alzheimera jest to zespół objawów obejmujący upośledzenie pamięci i innych możliwości rozumowania. Objawy te są na tyle poważne, że znacznie zaburzają naszą związek wykazuje demencja starcza wraz z Alzheimerem? Demencji starczej może towarzyszyć choroba Alzheimera, choroba naczyniowa, czy schorzenia ośrodkowego układu 2011 roku ustalono kryteria rozpoznawania demencji, w przebiegu choroby Alzheimera. Przedstawiono wytyczne NIA/AA. Kryteria te pozwalają ustalić obniżenie funkcjonowania mentalnego, rzutującego na trudności w pracy, czy codziennej one również na brak choroby psychicznej, określając procedurę deficytów poznawczych i neuropsychiatrycznych. Wszystko to potrzebne jest do zdiagnozowania zespołu Manzano koordynuje Grupę Badawczą Zachowań i Demencji Hiszpańskiego Towarzystwa Neurologicznego. Według lekarza, użycie terminu demencja starcza jest błędne. Dzieje się tak, ponieważ demencja może dotyczyć ludzi w każdym AlzheimeraWspomniana choroba neurodegeneracyjna jest to schorzenie, któremu towarzyszy demencja. Etiologia choroby jest odpowiednio i precyzyjnie się utratą neuronów, a w konsekwencji utratą gęstości synaptycznej (synapsa dotyczy połączenia między dwoma neuronami).Ponadto dochodzi do odkładania materiału amyloidowego w tkance nerwowej. Zauważalne są też zmiany w neuroprzekaźnikach i zanik kory starcza a choroba Alzheimera – jakie są najważniejsze różnice?Lokalizacja schorzeniaChoroba Alzheimera to otępienie typu korowego. Proces choroby powoduje uszkodzenia w korze mózgowej. Z postępem choroby pojawić się mogą, takie objawy jak: splątanie, drażliwość, agresja, wahania nastroju, trudności językowe, utrata pamięci długotrwałej. Dochodzi do nich, bowiem są to funkcje kontrolowane przez tzw. szara substancję, czyli korę korowe odznacza się zanikiem kory mózgowej. Występują zaburzenia poznawcze, które są wynikiem upośledzenia obszarów asocjacyjnych odpowiedzialnych za mowę, czynności ruchowe, percepcję oraz zaburzenia pamięci. Przykładami otępienia korowego są: choroba Alzheimera, czy też choroba podkorowe jest wynikiem zmian zachodzących w istocie białej półkul mózgowych oraz jądrach podkorowych. Podkorowa odmiana obejmuje psychomotorykę, deregulację afektywną, powolność, apatię czy utratę charakterystyczne dla demencji podkorowej są dwie okoliczności: Apraxias: utrata zdolności do wykonywania właściwych ruchów. Agnosias: utrata zdolności do rozpoznawania bodźców. Warto jednak zauważyć, że praktycznie wszystkie rodzaje demencji zmieniają się wraz z schorzeńObraz kliniczny choroby Alzheimera pozwala zauważyć rozwój choroby przez okres około od 5 do 10 lat. Schorzenie rozwija się z nich charakteryzuje się spadkiem odporności, uczuciem zmęczenia i zdolności adaptacyjnych w nadzwyczajnych czynnościach. Pojawiają się pierwsze dysfunkcje pamięci, zaprzeczenia choroby, ale i męczące zmartwienia i etap charakteryzuje się brakiem czujności i niemożnością przystosowania się do codzienności. Wiąże się z brakiem koncentracji i uwagi, pogarszającą się pamięcią i nastrojami etap choroby obrazuje się nieprzystosowaniem do najzwyklejszych codziennych czynności. Doświadcza się desregulacji afektywnej. W czwartej fazie zdolność do najprostszych czynności wciąż się zmniejsza. Pacjent nie jest świadomy swojej choroby. Znacznie wpływa to na jego piątej fazie zauważamy już bardzo poważne zaburzenia poznawcze. Ostatni moment choroby to całkowita zależność i niemoc rozpoznania najbliższych oraz swojej chorobyZ drugiej strony wyróżniamy też otępienia naczyniowe, które rozwijają się z powodu przejściowych zaburzeń niedokrwiennych. Otępienie naczyniowe, któremu towarzyszy choroba Alzheimera to otępienie kumulują się, ale ich ewolucja następuje nagle. Wyróżnia się gwałtowne spadki funkcji organizmu, a zaraz później wyraźną stabilizację rodzaje demencji spowodowane są mniej lub bardziej specyficznymi chorobami układu nerwowego. W większości więc ich obraz kliniczny zgodny jest z charakterystyką danej choroby. Jak możesz zauważyć, choroba Alzheimera następuje powoli, towarzyszy jej uciążliwy rozwój. Demencja starcza występuje jednak w kilku rodzajach, także ze względu na sposób ewolucji. Wyróżniamy następujące kategorie: Stopniowa: jeśli demencja starcza związana jest z Alzheimerem. Skokowa: jeśli demencja starcza występuje w typie naczyniowym. Demencja starcza zgodna ze specyficznymi chorobami układu nerwowego. Epidemiologia i leczenieMamy złe wieści dla wszystkich kobiet. To ich częściej dotyka demencja starcza związana z chorobą Alzheimera. Z kolei mężczyźni bardziej narażeni są na naczyniową odmianę ważne, nie można wyleczyć Alzheimera. Dostępne leczenie oferuje jedynie niewielką redukcję objawów, pozostaje w zasadzie leczeniem leczenie można podzielić na leczenie farmakoterapeutyczne, psychospołeczne i opiekę. Co więcej, sposoby leczenia choroby Alzheimera są jeszcze bardzo dlatego, iż wciąż nie znamy przyczyn prowadzących do stopniowego, przyspieszonego zanikania komórek nerwowych. Stąd też nie ma możliwości leczenia przyczynowego. Na początkowym etapie choroby zazwyczaj stosuje się leki zwiększające aktywność układu może Cię zainteresować ...

demencja starcza a śmierć